Opis duchowej tradycji gaudija-wisznuizmu
Gaudija-wisznuizm (inaczej: wisznuizm bengalski, wisznuizm Ćajtanji) jest jedną z tradycji wisznuizmu - krysznaizmu, która została zapoczątkowana w XVI wieku przez Ćajtanję Mahaprabhu na terenie Bengalu. Jest tradycją ortodoksyjną, przyjmuje wszystkie główne zasady wisznuizmu i ogólnie hinduizmu, a konkretniej filozofii wedanty. Wywodzi się filozoficznie z południowoindyjskiej Brahmasampradaji założonej w XIII wieku przez Madhwę Anandatirthę, jednak wzbogaca i modyfikuje filozoficznie tę tradycję.Tradycja gaudija-wisznuicka kładzie nacisk przede wszystkim na bhakti, zwłaszcza wyrażone w postaci sańkirtanu (recytowaniu imion Pana). Uważa Krysznę za Pana Najwyższego i źródło Wisznu. Istotny w tej tradycji jest również kult ukochanej Kryszny i Radhy. Filozoficznym systemem Ćajtanji oraz Jego uczniów jest gałęzią wedanty zwaną aćintjabhedabheda.